Białostocki naukowiec zbada wody Mekongu

To dość niezwykłe miejsce, o bardzo specyficznym charakterze. Wody w delcie okresowo mają cechy morskie, a nieraz typowo rzeczne, czyli woda zmienia swój charakter: raz jest w niej woda słona, a w innym czasie słodka - tłumaczy prof. Górniak. - To dlatego, że w delcie Mekongu pływy morskie są niezwykle silne i sięgają nawet do 300 km w głąb lądu. W efekcie delta stanowi niezwykle dynamiczny układ, którego parametry chemiczne zmieniają się dość istotnie nie tylko sezonowo, a nawet w układzie dobowym.

Mekong, choć jest najdłuższą rzeką w południowo - wschodniej Azji, liczącą ponad sześć tysięcy kilometrów długości, jest chemicznie dość czysty, wręcz ubogi. W wodzie nie ma zbyt wielu rozpuszczonych substancji potrzebnych roślinom - azotu czy fosforu. Jest za to dużo naturalnej, koloidalnej zawiesiny, nadającej rzece brudnożółty kolor. Mimo to namorzyny, czyli roślinność przybrzeżna w delcie, produkują wielkie ilości masy organicznej, porównywalne do lasów Amazonii. Nie do końca wiemy, jak to się dzieje - mówi prof. Andrzej Górniak.

To o tyle ważne, że rzeki te zmieniają się pod wpływem globalnych zmian klimatycznych: monsuny coraz słabiej zasilają koryta słodką wodą, delty natomiast kurczą się, zalewane stopniowo wodą z podnoszących swój poziom oceanów i mórz. W efekcie gleby delt w coraz większym stopniu podlegają zasoleniu, co rodzi problemy dla tamtejszego rolnictwa. Okresowo tropikalne tajfuny radykalnie zmieniają środowisko, często dewastując ludzkie zabudowy i infrastrukturę. Azjatyckie kraje szybko rozwijając się, potrzebują znacznych ilości energii elektrycznej i coraz silniej forsowane są budowy na tych rzekach wielkich zapór wodnych. Wyniki badań mogą być istotnym argumentem w dyskusji na ten temat, pomogą ocenić ryzyko i przewidzieć ewentualne następstwa takiej ingerencji w ekosystemy rzeczne - dodaje prof. Andrzej Górniak.