Kilerzy z łąk - czyli co kobieta i mężczyzna jeść powinni, by być zwinni

Spójrzcie co nas otacza. Jakiego koloru mamy najwięcej? Zieleń !!! Tak samo na naszych talerzach powinna królować zieleń. A jak jest? Róż (mięso) i żółty (ser). 
​W naturze jest  wszystko co pomaga człowiekowi na przeróżne bolączki. Ale czy z tego korzystamy? No właśnie ! Nie koniecznie wiemy jak?  Poniżej opiszę tylko niektóre rośliny, które wg mnie zasługują na uznanie. Ze względu na swe właściwości i skład warto im się przyjrzeć bliżej. Ich dobór nie jest przypadkowy. Przygotowując się do eventu "Zielony Koktajl Kobiecości" zastanawiałam się, o których dobroczynnych roślinach wspomnieć, skoro jest ich aż tak wiele i każda ukrywa w sobie same skarby. Mimo że event dotyczył zagadnień związanych z zachowaniem kobiecości na dłużej, czyli tego jak naturalnie mają wspierać się kobiety, by uniknąć komplikacji zdrowotnych i wielu innych problemów związanych z zaburzeniami hormonalnymi, to warto by mężczyźni również zapoznali się z "kilerami z łąk". Poniższa lektura dostarczy odpowiedzi DLACZEGO? Gorąco polecam także moje mieszanki - zwane herbatami do zadań specjalnych. Więcej o nich następnym razem. Krwawnik

Warto go zbierać pod koniec lata i suszyć, a pomoże w ciężkich chwilach. Występuje na łąkach, polach, przychaciach, przydrożach, terenach trawiastych.

​Można użyć młode siekane listki krwawnika jako koperek (świeże lub ususzone) do posypania m.in. ziemniaków. Można także zjeść je smacznie na kromce chleba z masłem. Ziele nadaje potrawom pieprzny korzenny smak. Kwiaty tej rośliny służą przede wszystkim do robienia naparów.

Ma działanie przeciwkrwotoczne, przeciwzapalne, poprawia działanie układu trawiennego. Działa rozkurczowo na mięśnie gładkie. 

W surowcu są obecne poliacetyleny (ponticaepoxid, estry cis- i trans-matricaria), glikozydy flawonoidowe(glikozydy apigeniny, luteoliny, orientyny, izoorientyny), aglikony flawonoidowe (casticin = kastycyna, centaureidin – centaureidyna, artemetin = artemetyna), kwasy fenolowe (kwas salicylowy), trójterpeny, fitosterole (beta-sitosterol wolny i w formie octanu), aminy (betaina (0,4%), cholina), alkaloidy i amidy (betonicyna, stachydryna, trygonelina), garbniki (4-6%), kumaryny, alkany (heptadekan, trikozan, pentakozan), kwasy tłuszczowe (linolowy, palmitynowy, oleinowy), alkohole cukrowe (inozytol, dulcytol, mannitol), cukry (galaktoza, sukroza, arabinoza), aminokwasy (alanina, leucyna, lizyna, histydyna, kwas glutaminowy), kwas bursztynowy, kwas walerianowy, octowy i mrówkowy.

Pomaga przy . . . kuracjach wzmacniających, odtruwających, przy cierpieniach wątroby, trzustki, śledziony, żołądka i jelit. Wierzono, że krwawnik wspomaga leczeni gruźlicy oraz usuwa objawy blednicy u kobiet (niedokrwistość, bladość powłok skórnych, zimne i mokre dłonie oraz stopy, omdlenia). Sok z ziela podawano z miodem i mlekiem jako środek wybitnie odżywczy i wzmacniający. Sporządzano z nich również herbatki czyszczące krew i posilające. Krwawnik siekany podawano zwierzętom gospodarskim w celu usunięcia pasożytów przewodu pokarmowego. Krwawnik był kiedyś wykorzystywany zamiast chmielu w browarnictwie.

Potwierdzono naukowo działanie bakteriobójcze, przeciwpasożytnicze i przeciwzapalne wyciągów krwawnikowych oraz samego olejku krwawnikowego.

Krwawnik może obniżać podwyższone ciśnienie krwi. Pobudza wydzielani żółci i przyśpiesza krzepnięcie krwi w razie krwawień. Zmniejsza dolegliwości bólowe przy menstruacji. Obniża gorączkę. Hamuje rozwój grzybów.

Napar z 1 łyżki na szklankę wrzątku można pić kilka razy dziennie po 100 ml.

Naparem płukać włosy przy wypadaniu, stanie zapalnym skóry, przetłuszczaniu się i braku połysku.

Sok z krwawnika
zażywać przez 3-5 dni po 1 łyżce 4 razy dziennie jako środek wzmacniający i odtruwający, żółciopędny.

Macerat ze świeżego ziela
pół szklanki zmielonego surowca na 1 szklankę wody letniej przegotowanej, odstawić na 8 godzin.
Pić przez 3-5 dni po 100 ml 2 razy dziennie jako środek czyszczący krew i wzmacniający.

Ziołomiód
1 łyżeczkę zmielonych świeżych listków zalać 1 łyżeczką wódki lub rumu i 1 łyżką miodu spadziowego, wymieszać.
Zażywać 1 raz dziennie po 1 łyżce dla poprawienia trawienia i wzmocnienia i jako środek immunostymulujący. 3 razy dziennie po 1 łyżce przy kaszlu, przeziębieniu i grypie. Tasznik jest mało obecnie używany w fitoterapii. Jest wszędzie :)

​ Ziele zebrane w czasie kwitnienia szybko schnie. Ze świeżego ziela sporządza się macerat, nalewkę lub napar. Suche ziele może być zaparzane w mleku lub wodzie. Zawiera aminy i aminokwasy (tyrozyna, prolina, fenyloalanina, tyramina, dopamina, acetylocholina), saponiny, glukozynolaty (synigryna), flawonoidy (diosmina, rutyna, hesperydyna). W owocach są glikozydy nasercowe. Zimne wyciągi z ziela suchego i świeżego podnoszą ciśnienie krwi, pobudzają psychicznie. Działają przeciwkrwotocznie, wzmacniająco na naczynia krwionośne. Podnoszą napięcie mięśni szkieletowych. Mogą zwiększać wydolność fizyczną. Surowiec z dużym udziałem owoców wzmacnia serce i pobudza krążenie krwi. Nasila skurcze macicy i skurcze przewodów mlekowych w czasie laktacji.
U mężczyzn tasznik może mieć wpływ na ejakulację, bowiem nasila skurcze nasieniowodów i gruczołów opuszkowo-cewkowych. Może też pogłębiać orgazm u mężczyzn. Napary są mniej wartościowe niż wyciągi wodno-alkoholowe i wodne na zimno.

Bylica pospolita
​
Zioło to jest szczególnie zalecane kobietom. Reguluje miesiączkę, oczyszcza organizm, uspokaja nerwy i dodaje energii do życia.

Bylica pospolita dostarcza ziele – Herba Artemisiae, zbierane przed i w czasie kwitnienia. Warto obrywać liście i wierzchołki pędów bylicy pospolitej. Zawiera olejek eteryczny ok. 0,5%, gdzie dominują 1,8-cineol, tujon, linalol, kamfen, borneol; ponadto kumaryny, laktony seskwiterpenowe (psylostachyina, wulgarna), glikozydy flawonoidowe.
​
Napar i intrakt (nalewka) z ziela bylicy pobudza wydzielanie żółci, soku żołądkowego, trzustkowego i jelitowego. Poprawia trawienie, usprawnia przyswajanie składników pokarmowych.

​Zalecane w leczeniu niestrawności (dyspepsja), niedokwaśności, w profilaktyce zastojów żółci i kamicy żółciowej. Pobudza i reguluje miesiączkowanie. Zmniejsza bóle miesiączkowe. Reguluje wypróżnienia. Nalewka znosi nerwice wegetatywne i lęki.

​Sok i mocny napar z ziela bylicy pospolitej stosowane na czczo, (na 2 godziny) przed podaniem środka przeczyszczającego, mogą przyczyniać się do wydalenia pasożytów przewodu pokarmowego.
​
Nalewka zastosowana na skórę poprawia krążenie krwi, odkaża, hamuje stany zapalne i poprawia koloryt (zaróżowienie). Płukanie włosów w naparze poprawia ukrwienie cebulek i hamuje wydzielanie łoju, dlatego jest zalecane przy przetłuszczaniu i wypadaniu włosów. Nalewkę i intrakt z bylicy można dodawać do szamponu i stosować do mycia włosów (3-5%). Nalewką i naparem z bylicy przemywać skórę przy trądziku, łojotoku i wypryskach nieznanego pochodzenia.

Gwiazdnica pospolita

Surowcem jest ziele, najlepiej kwitnące – Herba Alsines = Herba Stellariae mediae. Surowiec jest zasobny w łatwo przyswajalną witaminę C (ok. 200-300 mg/100 g, co odpowiada 2-3 drażetkom 0,1 g witaminy C z apteki), prowitaminę A (ok. 35 mg), witaminę F (kwas linolenowy), witamine PP(ok. 0,5 mg), hydroksykumaryny, flawonoidy (w formie glikozydowej rutyna), saponiny, fitosterole, glikozydy trójterpenowe i alkohole cukrowe (pinitol).

Wyciągi z ziela gwiazdnicy mają wpływ kortykotropowy, przeciwzapalny, przeciwświądowy, moczopędny, odtruwający i pobudzający procesy anabolizmu (asymilacji).
Zastosowane na skórę działają wyraźnie przeciwwysiękowo, przeciwzapalnie i rozjaśniająco na cerę. Pobudzają ziarninowanie tkanki łącznej właściwej i naskórnikowanie = epitelizację (wzrost i regenerację tkanek nabłonkowych, w tym naskórka). Wodny wyciąg i sok z gwiazdnicy łagodzi objawy świądu, zaczerwienienia i trądziku różowatego. Zmiękcza naskórek i wągry, ułatwia oczyszczanie porów. Wspomaga leczenie atopowego zapalenia skóry i suchego zapalenia skóry. Podnosi wilgotność skóry, poprawia jej elastyczność. Stosowana doustnie i zewnętrznie wzmacnia i uszczelnia naczynia krwionośne. Zmniejsza wydzielanie łoju (maseczki, przemywanie sokiem, naparem z suchego lub maceratem ze świeżego lub mrożonego ziela).

Saponiny gwiazdnicy działają wykrztuśnie. Dlatego napar z miodem nadaje się do leczenia nieżytu oskrzeli, chrypki i kaszlu suchego. W ziołolecznictwie ludowym napar z ziela gwiazdnicy polecano przy reumatyzmie, łuszczycy, egzemie i owrzodzeniach skóry. Generalnie stosowano w chorobach skórnych i wynikających z zaburzeń metabolicznych oraz niedożywienia.
​
Napar
sporządza się zalewając świeże lub suche rozdrobnione ziele gwiazdnicy wrzącą wodą (2 łyżki na 200 ml). Napar można pić 2-4 razy dziennie po 100 ml; w chorobach układu oddechowego, grypie i przeziębieniu 50-100 ml naparu co 4 godziny, najlepiej z sokiem malinowym lub miodem.

​Macerat
przygotowuje się zalewając świeże rozdrobnione ziele letnią przegotowaną wodą lub wodą zdrojową (np. Jan, Józef) na 6-8 godzin. Po przecedzeniu macerat przyjmować podobnie jak napar.

Kobylak

Radix Rumicis crispae, zwany również Radix Lapathi zawiera znaczne ilości żelaza (0,63%),witaminy C, oksymetyloantrachinony (ok. 4%), emodynę, kwas chryzofanowy, garbniki (ok. 5%) i szczawiany. Żelazo i garbniki działają wspólnie ściągająco i absorbująco, natomiast antrachinony i szczawiany – przeczyszczająco. Wypadkową antagonistycznych wpływów obu grup związków jest najczęściej brak działania przeczyszczającego i przewaga wpływu przeciwzapalnego oraz ściągającego. U niektórych osób po zażyciu odwaru z kobylaka występuje rozwolnienie kału. Żelazo jest przyswajalne i działa krwiotwórczo, zwiększając poziom hemoglobiny we krwi. Kobylak wzmacnia osoby osłabione, szczególnie z blednicą, kobiety wyczerpane obfitymi miesiączkami oraz osoby po przebyciu chorób zakaźnych. Poprawia samopoczucie, znosi reakcje autoagresji immunologicznej i objawy alergiczne. Jest gorzkim tonicum, poprawiającym trawienie i przyswajanie składników pokarmowych. Wzmaga wydzielanie żółci i soku trzustkowego. Hamuje rozwój drożdżaków i bakterii ropnych oraz beztlenowych. Korzystnie działa na organizm gruźlików. Nie jest natomiast wskazany przy kamicy moczowej, szczególnie gdy kamienie powstają z soli kwasu szczawiowego.

Wskazaniem do stosowania kobylaka jest anemia (niedokrwistość), zespół zimnych dłoni i stóp (częste u młodych dziewcząt), obfite miesiączki, stany po krwawieniach i krwotokach, choroby zakaźne, brak apetytu, rekonwalescencja, osłabienie fizyczne. Sprawdza się w leczeniu chorób autoimmunologicznych (łuszczyca, choroby reumatyczne, toczeń, alergie, atopowe zapalenie skóry).

Sproszkowanym korzeniem kobylaka czyszczono zęby, szczególnie przy krwawieniach, stanach zapalnych dziąseł i szkorbucie (gnilcu). W tradycyjnym ziołolecznictwie kobylak uznawany za zioło wątrobowe i skuteczne w leczeniu przewlekłych chorób skóry. Ponadto jako środek przeciwpasożytniczy (doustnie, duże dawki odwaru) i przeciwkrwotoczny (doustnie), wreszcie wzmacniający naczynia krwionośne. Zewnętrznie okłady z odwaru (ze świeżego lub suchego surowca) stosowano na owrzodzenia, wypryski, trudno gojące się rany i ropnie. Płukanki z kobylaka oraz picie odwaru usuwają nieprzyjemny zapach z ust i żołądka, hamują rozwój drożdżaków i bakterii odpowiedzialnych za fermentacje i dekarboksylacje aminokwasów oraz procesy gnilne. Płukanki, lewatywy, irygacje skuteczne w leczeniu stanów zapalnych dziąseł i gardła, zapalenia pochwy, prącia, moszny, świądu odbytu. Lewatywy z mocnego odwaru łagodzą przykre objawy hemoroidów.

Z korzenia należy przyrządzać odwar
1 łyżka na 1 szklankę wody, gotować minimum 5 minut, odstawić na 30 minut. Pić 2 razy dziennie po 100 ml (1/2 szklanki) odwaru, przez 3 tygodnie. ​Stosować co kwartał.

Tyle na dzisiaj .  Kolejna porcja za tydzień.