Nie ma szans, żeby ich wszystkich załatwić?

Zadzwonił telefon. – Wojtku, wiem że nie jesteś już radnym, ale może mógłbyś nam pomóc? Jestem w Urzędzie Wojewódzkim, II piętro, departament ds. cudzoziemców.

Pojechałem. Na korytarzu tłok.

- Przyjechaliśmy w piątek – opowiada Iza, artystka z Białegostoku, której prace prezentowane są na całym świecie. – Mój mąż Mathew stara się o pobyt stały. Jako członek rodziny.

Mathew stoi obok i kiwa głową. Tak właśnie jest. Wszystko się zgadza.

- Przyjechaliśmy więc w piątek – opowiada dalej Iza. – A tutaj tłumy ludzi! Czekaliśmy cały dzień, a gdy zamykano urząd, sporządziliśmy listę. Tych których sprawy nie udało się załatwić. Tak aby w poniedziałek ludzie Ci stali jako pierwsi. W sobotę i niedzielę odpoczywaliśmy. Kiedy zaś przyjechaliśmy dzisiaj, okazało się, że nasza lista jest nic nie warta. Że są już inne listy. Bo ludzie ustawiali się tutaj w nocy. Spali w samochodach.

Widząc, że notuję, gromadzi się wokół nas coraz więcej osób. Wszyscy potakują. Tak właśnie było, staliśmy dwie noce pod urzędem. Spaliśmy w samochodach. Bo jak ktoś nie ma zmiennika i wyjdzie z kolejki, aby się zdrzemnąć w aucie, to po powrocie, jego miejsce będzie już zajęte.

Mathew jest trochę zdezorientowany

- Hundreds people everyday. No line. No organisation!

- Właśnie o to nam chodzi – mówi Jego żona Iza. – Żeby wprowadzić tu jakiś biletomat. Tak jak na poczcie czy w banku, czy w innych urzędach. Masz karteczkę i wiesz, które masz miejsce w kolejce. Dlaczego tutaj tego nie ma?!

- Niech Pan spojrzy – mówi śpiewnie jakaś Pani – Tu czekają nawet małe dzieci.

Rzeczywiście na korytarzu jest mała dziewczynka. To Sofija. Ma 11 miesięcy. Przyjechała z rodzicami z Ukrainy.

- Nie powiem o urzędnikach złego słowa – zapewnia Iza – Jestem przekonana, że robią co mogą. Ale jest ich zdecydowanie zbyt mało. Zobacz, tylko jeden pokój. Wchodzą dwie osoby. Każda z nich jest przyjmowana około 40 minut. Bo trzeba poprawić wniosek. A wielu z oczekujących nie rozumie polskiego. Więc wniosek tak naprawdę wypełniany jest dopiero tam w środku. Wystarczyłby ktoś tutaj, kto pomógłby prawidłowo wypełnić. I już potoczyłoby się szybciej.

- 40 minut na osobę? - pytam – A ile osób dzisiaj czeka?

- Około pięćdziesięciu osób – mówi Iza – Nie ma szans, aby ich wszystkich załatwić. Znów będą spali w autach, znów będą stali w nocy. Możesz im jakoś pomóc?

(Wojciech Koronkiewicz)